Η Ιστορία της ομοιοπαθητικής!

Η Ομοιοπαθητική είναι μια φυσική μέθοδος θεραπείας κι ενώ πολλοί θεωρούν ότι εφαρμόζεται τις τελευταίες δεκαετίες, στην πραγματικότητα οι πρώτες αναφορές βρίσκονται στο μακρινό παρελθόν. Στην ελληνική αρχαιότητα ο Ιπποκράτης ανέφερε το “Νόμο των ομοίων”, δηλαδή “τα όμοια τοις ομοίοις εισίν ιάματα”.

Με αυτό το αξίωμα ο Ιπποκράτης υποστήριζε τη θεραπεία που βασίζεται στη χορήγηση φαρμάκων, ικανών να προκαλέσουν τα ίδια συμπτώματα τα οποία καλούνται να θεραπεύσουν.

Αργότερα τo 1810 ο Γερμανός γιατρός, Samuel Hahnemann (1755-1843) θα επιβεβαιώσει τον ίδιο νόμο μέσα από την επινόηση και τη θεμελίωση της επιστήμης της Ομοιοπαθητικής.

Η ονομασία της Ομοιοπαθητικής προκύπτει από τις δυο λέξεις όμοιος και πάθος, που χρησιμοποιήθηκε από τον Γερμανό γιατρό Hahnemann, για να περιγράψει ότι εάν μια ουσία μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα μιας ασθένειας σε υγιείς οργανισμούς, τότε η ίδια ουσία θα μπορεί να θεραπεύσει τα ίδια συμπτώματα σε ασθενείς οργανισμούς.

Ο Hahnemann σπούδασε ιατρική στη Λειψία και τη Βιέννη και πολύ σύντομα η πρακτική του εμπειρία ως γιατρός τον έφερε αντιμέτωπο με την αβεβαιότητα της αποτελεσματικότητας των φαρμάκων, αφού διαπίστωσε ότι συχνά έβλαπταν και επιδείνωναν την υγεία των ασθενών παρά ωφελούσαν. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε να εγκαταλείψει την ιατρική κι όπως ο ίδιος είπε “....δεν μπορώ να μείνω πια συνδεδεμένος με μια τεχνική την οποία η λογική μου και η συνείδησή μου την θεωρούν ανεπαρκή και επιζήμια”.

Στη συνέχεια, ασχολήθηκε με τη χημεία και για βιοποριστικούς λόγους ξεκίνησε να μεταφράζει ιατρικά βιβλία σχετικά με τη φαρμακολογία - Materia Medica. Στην πορεία το 1790 ανέλαβε τη μετάφραση της φαρμακολογίας του William Cullen, στο οποίο διάβασε για τη θεραπευτική ιδιότητα της κινίνης (ουσία που βρίσκεται στον φλοιό της κιγχόνης) στους διαλείποντες πυρετούς από ελονοσία. Ο Hahnemann θέλοντας να εξακριβώσει το τρόπο με τον οποίο επιτυγχάνεται αυτή η θεραπεία, έκανε το πείραμα να πάρει καθημερινά μια ποσότητα από το φλοιό της κιγχόνης, όπως ακριβώς αναφερόταν στο βιβλίο της φαρμακολογίας του Cullen. Μετά από λίγο εμφάνισε συμπτώματα ίδια με αυτά που συνοδεύουν τον διαλείποντα πυρετό όπως ταχυπαλμία, τρέμουλο, πάγωμα των ποδιών, κούραση και υπνηλία. Με έναρξη αυτή την εμπειρία, άρχισε να καταλαβαίνει ότι η θεραπεία μπορεί να επιτευχθεί χορηγώντας φάρμακα, που όταν ληφθούν από υγιή οργανισμό, εκδηλώνονται τα ίδια συμπτώματα με αυτά των ασθενειών.

Τα πειράματα συνεχίστηκαν και αυτή τη φορά δεν ήταν μόνος. Μαζί με μια ομάδα γιατρών που μοιράζονταν την ίδια άποψη, ξεκίνησαν να καταγράφουν τα συμπτώματα των διαφορετικών ουσιών που έπαιρναν και να μελετούν τη νέα θεραπευτική μέθοδο. Στη συνέχεια έδωσε σε ασθενείς φάρμακα που προκαλούσαν συμπτώματα όμοια με την ασθένειά τους και τα θετικά αποτελέσματα
έδωσαν ώθηση στην εξελικτική πορεία της έρευνας του. Ο Hahnemann παρατήρησε ότι κάποιοι ασθενείς, μόλις λάμβαναν το φάρμακο προτού ξεκινήσει το σώμα τους τον θεραπευτικό μηχανισμό, παρουσίαζαν μια προσωρινή επιδείνωση των συμπτωμάτων. Το γεγονός αυτό, τον ώθησε στη μείωση των δόσεων και την έμπνευση της δυναμοποίησης που αποτελεί τον θεμελιώδη νόμο της
Ομοιοπαθητικής.

Τα επόμενα χρόνια (1810) δημοσιεύει το σύγγραμμα Όργανο της ορθολογικής θεραπευτικής τέχνης, στο οποίο αναπτύσσει τις βασικές αρχές του Ομοιοπαθητικού συστήματος και το 1828 εκδίδει το νέο του σύγγραμμα “ Χρόνιες νόσοι, η φύση τους και η ομοιοπαθητική αντιμετώπιση”.

Καθώς η ιστορία της Ομοιοπαθητικής ξεδιπλώνεται στο πέρασμα του χρόνου, ο Αμερικανός Constantine Hering (1800-1880) συνέχισε στα βήματα του εμπνευστή της Ομοιοπαθητικής και μετά το θάνατο του Hahnemann (1843) μέσα από την προσωπική του εμπειρία, διεύρυνε την ομοιοπαθητική φαρμακολογία, εισάγοντας νέα φάρμακα και γράφοντας πολλά βιβλία. Συνέβαλλε σημαντικά στην καθιέρωση της Ομοιοπαθητικής ως μια αξιόπιστη θεραπευτική μέθοδο και διατύπωσε τον νόμο της κατεύθυνσης της θεραπείας εξηγώντας ότι :

Το ίδιο χρονικό διάστημα, μια ακόμη σημαντική μορφή που συνέβαλλε καθοριστικά στην άνοδο και την καθιέρωση της Ομοιοπαθητικής μαζί με τον Hering στην Αμερική, ήταν ο James Tyler Kent. Ο Kent (1849-1916) μελέτησε και εφάρμοσε την ομοιοπαθητική, συνέγραψε το Repertory, το οποίο συγκαταλέγεται στη θεωρητική εκπαίδευση της συμπτωματολογίας της Ομοιοπαθητικής και προχώρησε το έργο του Hahnemann και του Hering χρησιμοποιώντας με τέτοιο τις μεγαλύτερες δυναμοποιήσεις έτσι ώστε να επέλθει η μόνιμη θεραπεία του ασθενούς.

 Ο Hahnemann υπήρξε ένας σπουδαίος ερευνητής και το έργο του βασίστηκε στην αυθεντική του επιθυμία, να συμβάλλει ως γιατρός στη θεραπεία του ασθενή χωρίς να τον βλάψει. Μαζί με τους άξιους συνεχιστές του, Hering και Kent κατόρθωσαν να καθιερώσουν την Ομοιοπαθητική ως ένα αποτελεσματικό ολιστικό θεραπευτικό σύστημα που δεν αποσκοπεί στη καταστολή των συμπτωμάτων της ασθένειας αλλά στη θεραπεία των ανθρώπων.